Bas is vijftien als hij de gitaar ontdekt, Al gauw werd dat belangrijker dan zijn huiswerk. Dat doet hij ’s nachts in bed want overdag moet hij spelen op zijn akoestische gitaar. Hij merkt al snel dat er meer zit in zijn muzikale talent. De keuze om naar het conservatorium te gaan is snel gemaakt. Hij mocht kiezen uit trompet of gitaar. Het werd het laatste. Je kan het zo gek niet bedenken of Bas heeft het wel gedaan. 
Zo speelt hij in de in de weekends in de bekende Eindhovense R&R band Mac Taple, om vervolgens in de maandagen daarop met een piep in zijn oren de klassieke gitaar weer ter hand te nemen. Ook is hij niet te beroerd om na zijn studie klassiek als muzikant een niet alledaags baantje aan te nemen. Spelend op een ukelele trekt hij in een middeleeuws kostuum, samen met een zanger langs tafels in een partycentrum om oud Nederlandse liederen ten gehore te brengen. 
Het serieuzere werk komt daarna. Hij doet ervaring op in het Top-40 circuit, verschillende rock- en bluesbands en veel studiowerk. Hij speelt met Coco York en Jan Scherpenzeel en maakt platen met Slow Blow Fuse en Mac Taple. 
Een studievriend haalt hem bij de band Bedjo. Ze spelen een mengsel van latin, funk en gamalan muziek, compleet met twee Balinese danseressen. De vriend heeft de ziekte ALS en het is dan bijna vanzelfsprekend dat ze meerdere keren optreden voor de ALS-stichting. 
 Nu is Bas weer terug bij de blues. “Ik speel de blues met de resten van mijn geschiedenis erin verweven,” zegt hij. “In een recensie werd over mij geschreven dat ik een ongewone benadering van de blues heb en dat ik weet hoe het moet klinken. Daar kan ik me in vinden. Voor mij is het belangrijk dat het publiek mee wil op avontuur. Ik ga er honderd procent voor en zij moeten mee.”